رفتار جامعهپسند از منظر علوم اعصاب

کمک به افراد نیازمند یک بنیان اخلاقی در جوامع بشری است. ممکن است علت کمک به دیگران، همدلی و درک تجربه دردناک آنها باشد. مطالعات علوم اعصاب نشان میدهد هنگامی که درد یک نفر را میبینیم، نواحی مغزی مرتبط با لامسه و هیجان فعال میشوند به طوری که انگار خودمان آن درد را تجربه میکنیم. در مطالعهای که توسط سلن گالو انجام گرفت، تغییر فعالیت در این نواحی مغزی به هنگام مشاهده درد دیگران و اثر آن بر تمایل فرد به کمک کردن بررسی شد. نتایج که در ماه می 2018 در نشریه eLife منتشر گردید از اهمیت ویژهای برای فهم ذات اجتماعی انسان و یافتن درمان برای برخی از اختلالات برخوردار است.
در این مطالعه، محققان آزمایشگاه مغز اجتماعی در موسسه علوم اعصاب هلند (KNAW) با رهبری والریا گاتزولا و کریستین کیسرز ، به آزمودنیها این امکان را دادند که درد قربانیهایی که میبینند را کاهش دهند. آنها میتوانستند با صرفنظر از بخشی از مبلغی که برای شرکت در آزمایش دریافت کرده بودند، درد قربانی را کاهش دهند و در این حین فعالیت ناحیه مغزی مرتبط با لامسهی آنها مورد ثبت و تغییر قرار میگرفت.
ابزار مورد استفاده در این پژوهش، الکتروآنسفالوگرافی بود که فعالیت الکتریکی مغز را ثبت میکند. نتایج نشان داد که هرقدر آزمودنیها مبلغ بیشتری را اهدا میکردند، فعالیت در نواحی مرتبط با لامسه نیز افزایش مییافت. در مرحله بعد محققان با استفاده از تعدیل عصبی، فعالیت مغز را تغییر دادند و مشاهده کردند که با این کار آزمودنیها هنگام مشاهده درد دیگران، مبلغ بیشتری را اهدا میکردند. اما هنگامی که این کار با فعالیت لمسی تداخل داشت دو پدیده مشاهده گردید: الف) توانایی افراد در ادراک شدت درد دیگران کاهش یافت و ب) میزان اهدای پول با درد دیگران تناسب نداشت.
این نتایج نشان میدهد قشر لامسه که به منظور ادراک لمس و درد تکامل یافته است، کارکرد اجتماعی مهمی دارد. قشر لامسه، مشاهدهی درد دیگران را به احساس تجربهی دردناک مرتبط میکند. این احساس برای کمک کردن به دیگران ضروری است. بدین ترتیب قشر لامسه در تصمیمگیریِ جامعهپسند نقش ایفا میکند.
فهم ارتباط بین همدلی با درد دیگران و رفتار جامعهپسند در سطح نورونی برای درک ذات اجتماعی انسان و بهینهسازی مداخلات دارویی به منظور درمان بیماریهایی که در آنها این فرایندها دچار نقص است ضروری است.